vredeslijn.nl

De Roep van Graancirkels

Juni 1996 waren mijn vrouw en ik voor een vakantie in Cornwall, Zuidwest-Engeland. Een vakantiehuisje in de stad Bodmin was de uitvalsbasis voor onze tochten naar een aantal krachtplaatsen. We bezochten plekken als Men-an-tol, de Lanyon Quoit, de steencirkels Boscawen-Un, de Merry Maidens en de Hurlers en krachtplaatsen als de Cheesewring en St. Michaels Mount. De laatste drie historische plaatsen zijn een onderdeel van de St. Michael Leylijn en zijn beschreven in het boek "The Sun and the Serpent" van Hamish Miller & Paul Broadhurst.
Op een van de avonden, dat we in ons vakantiehuisje het televisienieuws hadden opstaan, werd er melding gemaakt van een mooie graancirkel ergens in Zuid-Engeland.

Na een verblijf van twee weken in Cornwall, hadden we het plan opgevat om vanuit Cornwall helemaal naar Schotland te rijden. Zodat we eerste indrukken konden opdoen voor een volgende en langere vakantie naar het mooie Schotland.
Op weg naar Schotland sloegen we echter af naar het westen en reden we Wales in, want ons gevoel vertelde ons, dat we niet naar Schotland moesten doorrijden. Na een rit dwars door Wales kwamen we terecht in Aberystwyth, een aardig stadje aan de Ierse Zee. Maar eigenlijk wisten we niet wat we hier kwamen doen, dus reden we de volgende ochtend langs een andere route terug naar Engeland. Na anderhalve dag waren we terug, waar we de afslag naar Wales hadden genomen. Maar er bleven niet genoeg dagen meer over om via Schotland naar Dover te rijden, om op tijd de overtocht naar het vaste land te kunnen maken.

We reden verder naar het oosten en kwamen terecht in Glastonbury, een stad waar we al eens eerder waren geweest. We zochten onderdak en enkele dorpen verderop konden we overnachten op een boerderij met B&B. De volgende ochtend waren we in gesprek met de gastvrouw en het onderwerp kwam al snel op graancirkels terecht. Wij vertelden wat we enkele dagen eerder op de televisie hadden gezien. Zij wist ervan en ze ging voor ons tussen de oude kranten op zoek. Ze vond een krant met een foto en inderdaad het was de formatie die we op de televisie hadden gezien. Het zou één van de bekendste graancirkels ooit worden; het was een foto van de dna-dubbele helix die gevonden was in "the East Field" in Alton Barnes in Wiltshire.

Krant met de dubbele helix, Alton Barnes, 1996

Nu wisten we waarom we niet door konden rijden naar Schotland. Wij hadden ons doel gevonden. We zijn er regelrecht heen gereden. Via de stad Devizes reden we de Pewsey Vale in. Vele kilometers voor Alton Barnes, voelden we de enorme hoeveelheid positieve energie, waar we in terecht kwamen. Auto's en een kleine autobus langs een landweg wezen ons de weg.
We konden vanaf de weg geen goed overzicht op de formatie krijgen, dus beklom ik eerst de heuvel ten zuiden van the East Field, maar het zicht werd er niet veel beter op. Uiteindelijk zijn we het veld in gegaan. Het voelde of we het heilige der heilige betraden. De graancirkel had geroepen en we kwamen eindelijk thuis.
Dit bezoek was voor ons de kennismaking met het fenomeen graancirkels.

Ervaringen als wichelroedeloper met meten van energielijnen en krachtplaatsen kwamen goed van pas. Met behulp van pendel en wichelroede kon ik snel bepalen dat er meer was dan platgedrukt graan. Het was een bevestiging van het overweldigende gevoel die deze formatie ons onderweg gaf.
De graancirkel lag er al een aantal dagen. De vele bezoekers hadden een looppad tussen de vele grote en kleinere cirkels gemaakt. In de looppaden tussen de cirkels kon de hoge energie niet worden gemeten, maar wel in de cirkels zelf. Na het doen van metingen en na enkele gesprekjes met andere bezoekers, ben ik in de formatie gaan zitten schrijven. Ik heb indrukken van de formatie opgeschreven. Duidelijk werd dat de formatie een weergave van het DNA van een plant was, dat zou kunnen werken als medicijn tegen AIDS. Deze plant moet te vinden zijn in het Amazonegebied in Zuid-Amerika.

Pas veel later werd ons duidelijk, dat een graancirkel meer te vertellen heeft dan één verhaal en dan heeft een verhaal ook nog een dubbele bodem en vaak nog veel meer. Had deze cirkel misschien invloed op onze eigen DNA? Of was het een waarschuwing voor de toekomst?
Diezelfde vakantie hebben we nog meer energie opgedaan in de steencirkel van de Rollright Stones en op de heuvels van the Uffington White Horse.

De kennismaking met het fenomeen graancirkel heeft ons veel gedaan, maar in Nederland deden de eenvoudige cirkels ons niets. Dat was volgens ons niet het echte werk. We waren na één formatie al verwend geraakt.

In juni 2000 hebben we een bezoek gebracht aan Quantock Hills in Somerset. Van daaruit hebben we een hele lange dag gemaakt naar Wiltshire. Bij Silbury Hill lagen twee formaties in het veld en daar tegenover in het veld onder de West Kennett Long Barrow lag nog een andere graancirkelformatie.
We bezochten alleen de eerste twee cirkels. We hadden daar een uitvoerig gesprek met een Engelsman, die was opgeleid tot indiaans sjamaan. Hij vertelde ons over allerlei soorten energieën, die in graancirkels te vinden waren. Opvallend was dat hij veel waarde hechtte aan de aanwezigheid van kraaien. Toen we verder gingen, vertelde hij dat er in "the East Field" ook nog een graancirkel lag. Daar zijn we toen heengereden. Maar er lag nóg een andere formatie in hetzelfde veld. Vreemd genoeg is daar door niemand aandacht aan besteed. Maar deze tweede formatie, in de vorm van een eikel, was onaangeroerd door mensen en er zat een flinke hoeveelheid energie in. Het graan stond er rommelig bij en de halmen waren vlak onder de aren omgebogen. Dat maakte deze formatie zo apart. We konden goed zien dat niemand in die formatie heeft gelopen, want dan zouden er duidelijke sporen te zien zijn geweest.

Alton Barnes, East Field, Eikel in 2000

Dezelfde avond bezochten we voor het eerst de Barge Inn in het dorpje Honeystreet. Dat was toen de ontmoetingsplek van croppies. In de graancirkelkamer van de Barge Inn hangen de vele afbeeldingen van de graancirkels die in de loop der jaren in Wiltshire zijn ontstaan.

In Nederland bezochten we lezingen over graancirkels. Onze nieuwsgierigheid werd wel verder aangewakkerd, maar we waren nog steeds niet onder de indruk van de Nederlandse formaties. Engeland, daar had je pas mooie graancirkels.

Eind april, begin mei 2002 waren we opnieuw in Engeland. Het was eigenlijk aan de vroege kant voor het graancirkelseizoen. Maar eerst gingen we een week naar de Dartmoor. Opnieuw ging onze aandacht uit naar een aantal krachtplaatsen genoemd in het boek "The Sun and the Serpent". We bezochten de Brent Tor en de steenformatie van de Nine Stones. Verder in die week bezochten we nog een aantal andere megalytische bouwwerken. Deze lagen dieper in de Dartmoor. Bijzonder waren enkele stenenrijen en de prachtige Scorhill steencirkel.
Na een week in de Dartmoor rondgezworven te hebben, gingen we voor twee weken naar Wiltshire. Maar het graancirkelseizoen begon laat in dit graafschap.
Op 7 mei reden we voor de zoveelste keer over de weg tussen Devizes en Avebury, toen we onze eerste formatie in een koolzaadveld zagen liggen. Daar zijn we natuurlijk direct in gegaan, maar wat word je daar smerig van. Je komt er helemaal geel uit te zien. Voor het eerst waren we voorzien van een pole, zodat we foto's van zes meter hoogte konden nemen. Dat was nodig ook, want het gewas had een hoogte van ongeveer 180 cm.
Het was verbazingwekkend om te zien dat koolzaadplanten in de cirkels niet geknakt waren maar omgebogen, terwijl koolzaad een relatief breekbare plant is. Wij waren niet de enige buitenlandse bezoekers. In de formatie hadden we een gesprek met bezoekers uit Zwitserland.

Gewascirkel in een koolzaadveld, 2002

Op Knap Hill, met uitzicht op the East Field, ontmoetten we een Engelsman. We hebben een aantal uren met hem zitten praten.

Een Nederlandse graancirkelonderzoeker heeft met zijn enthousiasme ons aangespoord ook Nederlandse graancirkels te gaan bezoeken. In 2003 hebben we hem aangeboden om mee te werken bij zijn onderzoekingen in de Nederlandse graancirkels.
In datzelfde jaar zijn we een paar keer op zoek geweest naar nieuwe formaties, die ons gemeld werden, maar steeds ging het om windschade.

Windschade in een veld bij Uden (NB), 2003

In 2003 ontstond in juli een graancirkel in Geffen bij Oss. Was dat toeval of kregen we een cadeautje? We kregen via een vriendin te horen over de graancirkel in Geffen en meldden dit direct bij de graancirkelonderzoeker. Het was de eerste keer dat we met hem samen in een graancirkel waren.
Opnieuw heeft een graancirkel ons geroepen en we hebben geluisterd.

Graancirkel in Geffen (NB), 2003

Vanaf 2004 hebben we samen met de graancirkelonderzoeker zoveel mogelijk de graancirkels in Nederland bezocht. Iedere keer ging mijn aandacht in de graancirkels naar nieuwe energieën, die daar aanwezig zijn, maar ook naar oude energieën als leylijnen. Het lijkt dat deze leylijnen ter ondersteuning van het ontstaan van graancirkels nodig zijn. Maar het omgekeerde kan ook het geval zijn. Er zal dan energie uit de graancirkels in het netwerk van leylijnen stromen. Een nieuwe ontwikkeling was de vondst in de eerste 2005-formatie in Hoeven (NB). Ik trof de Vredeslijn aan in deze geweldig opgeladen graancirkel.
De Vredeslijn liep de formatie in, maakte een lus en liep via dezelfde route weer de cirkel uit.

Veel mensen houden zich bezig met wat de graancirkels als pictogram ons kunnen vertellen. Maar weinig mensen zijn bezig met het echt onderzoeken van graancirkels. Ons aandeel is het meten van de energieën, om op die manier een inzicht te krijgen in het fenomeen graancirkels. Hiermee willen we een bijdrage leveren in het verklaren van het mysterie van de graancirkels.